Orzeszkowej patrzenie na świat (rzeczywistość zewnętrzną, naturalną) podlegało ewolucji. We wczesnych utworach pisarki przeważały utylitarne czy nawet instrumentalne ujęcia przestrzeni natury, którą bohaterowie pozytywni starali się racjonalnie opanować, a którą narrator percypował i opisywał w tonacji zobiektywizowanej lub konwencjonalnie melodramatycznej. Tak jest choćby w Ostatniej miłości (1868), powieści uchodzącej za […]
„Ostatnia miłość”
2 wpisy
W przeciwieństwie do dzieł Prusa, który często celowo wprowadza w błąd swoich wykształconych na pracach fizjonomistów czytelników, w przypadku Orzeszkowej można zaufać danej przez nią fizycznej charakterystyce bohatera, „naszkicowane przy prezentacji postaci rysunki fizjonomiczne potwierdzają się potem w akcji, wizerunki patognomiczne – we wspomnieniach o przeszłości” (Bachórz 1987: 572-573). W […]