Miron Białoszewski, zapisując swoje utwory, „opowiada, nieustannie opowiada” (Głowiński 1997: 159). Dla jego twórczości charakterystyczne jest łączenie właściwości języka mówionego, potocznego i dziecięcego oraz rytmizacja i fonetyczne nacechowanie wypowiedzi (Barańczak 1974), a także patrzenie na świat „z tekstem”, podglądanie mowy „in statu scribendi” (Gleń 2004: 25–27). Na dostrzeżenie przez Białoszewskiego […]
Figura myśli
1 wpis