Sumując opisy wrażeń audialnych bohaterów wczesnych opowiadań Andrzeja Stasiuka, można odnieść wrażenie, że słuch nie należy w tej prozie do zmysłów szczególnie uprzywilejowanych. Jeżeli za jej swoiste, metafikcjonalne motto przyjąć wyznanie narratora opowiadania Dukla, że „jedyną wartą opisu rzeczą jest światło” (Stasiuk 1997: 17), to, zważywszy jego podstawową właściwość, jaką […]
„Opowieści galicyjskie”
1 wpis