Eksponowanie cielesności podmiotu, podkreślanie jego zmysłowego kontaktu ze światem bywało w dwudziestowiecznej poezji polskiej formą wyrazu dla postaw i orientacji antymetafizycznych. Przykładowo, somatyczno-sensualne nasilenie wierszy futurystycznych we wczesnych latach dwudziestych ubiegłego stulecia tłumaczy się często jako wyraz sprzeciwu wobec literatury najbliższej przeszłości, uznawanej za nadmiernie „uduchowioną”, lekceważącą biologiczny wymiar egzystencji. […]