W poezji Tadeusza Peipera bywa głośno i hałaśliwie: w Oczach nad miastem słychać „huk i chichot” (Peiper 1979: 36), w Nocy zgładzonej rozbrzmiewa „hałas światła” (Peiper 1979: 51), w Kwadransie radości „dzień zagłusza brylant” (Peiper 1979: 70), wielokrotnie pojawiają się krzyki – gołąb „krzyknął światłem” (Peiper 1979: 64), „krzyki więzi […]
„Oczy nad miastem”
3 wpisy
Według Adama Ważyka „Peiper podawał się za poetę oczu, polował oczami” (Ważyk 1982: 351); stwierdzenie to wskazywałoby na wzrokocentryczny aspekt tej poezji – jej racjonalizm i intelektualizm wyznacza świadomość, której zmysłem jest oko. W pewnym stopniu o autorze Żywych linii można powiedzieć jak o Julianie Przybosiu, że jego „ja” liryczne […]
Jedną z opozycji organizujących twórczość poetycką Tadeusza Peipera tworzy zderzona z pojęciowością sensualność. Uznawany za autora poezji abstrakcyjnej, rozumowej, odbierającej konkretom ich fizyczność oraz aktywizującej pojęciową, a nie emocjonalną stronę słów, okazuje się jednocześnie Peiper poetą w szczególny sposób nastawionym na zmysły. Janusz Sławiński, analizując język poetycki Awangardy Krakowskiej, pisał […]