Twórczość Tadeusza Różewicza w najważniejszym, najbardziej dla tego poety podstawowym nurcie, podporządkowana jest odtwarzaniu i przeżywaniu na nowo doświadczeń traumatycznych czasu Zagłady. Utwory autora Niepokoju odczytywać można jako swego rodzaju zapis zaburzeń potraumatycznych. O tym, że generowane przez doświadczenie traumatyczne poczucie rozpadu czy śmierci świata, anihilacji wszelkich wartości, ogołocenia z […]
Różewicz Tadeusz
10 wpisów
W dwudziestowiecznej poezji polskiej, utrwalającej czas wojennej Apokalipsy – takiej jak np. poezja Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, czy zapisująca traumatyczne wspomnienia tego okresu poezja Tadeusza Różewicza – określenia przywołujące doznania związane ze smakiem wyznaczają wyraźną granicę między światem piekła a Edenem, rajską przestrzenią, w jaką wpisany został czas minionego, przedwojennego dzieciństwa, […]
Zmysł dotyku uznawany bywa często za najbardziej wiarygodną formę kontaktu ze światem materialnym.Pozwala on Anna Łebkowska : Interpretacja prozy Zofii Romanowiczowej: 581 […] sprawdzić, upewnić się, unikając pośrednictwa tego, co złudne; daje możliwość zetknięcia bezpośredniego, choć jedynie z tym, co dostępne za pomocą tego właśnie zmysłu, a więc z tym, […]
Kanibalizm bywa ujmowany jako fakt kulturowy, a ponadto staje się figurą rozmaitych znaczeń powiązanych z cielesną kondycją człowieka. W podstawowym sensie to praktyka pożerania osobników własnego gatunku, wynikająca z konieczności, potrzeby albo pożądania (Constantine 2007: 11-20), polegająca zwykle na łamaniu tabu (Diehl, Donnelly 2008: 48). Antropolodzy odróżniają egzokanibalizm (spożywanie ciał […]
Poezję Tadeusza Różewicza, nieustannie powracającą do czasu wojennej Apokalipsy, podejmującą próby narracji o Zagładzie, można odczytywać jako zapis zaburzeń somatycznych i psychicznych związanych z reakcją na wydarzenia traumatyczne. Jako taka jest bowiem niczym medyczny materiał, diagnoza egzemplifikująca psychopatologiczne konsekwencje traumy, niczym katalog zaburzeń potraumatycznych – określanych skrótem PTSD (Post-Traumatic Stress […]
W literaturze polskiej motyw „żywego trupa” ma długą i szacowną tradycję, sięgającą jeszcze czasów romantyzmu. „Żywy trup – ktoś, kto jeszcze nie umarł, ale już nie żyje, albo ktoś, kto choć jeszcze żyje, to już umarł – pojawia się w wierszu Adama Mickiewicza Gdy tu mój trup (powst. 1838-1839), w […]
Teatr i jedzenie łączą się w kilku obszarach. Kontekst „zewnętrzny” Kontekst „zewnętrzny” wiąże się z usytuowaniem miejsc prezentacji teatralnych w topografii miast. Jest on szczególnie interesujący w przypadku spektakli plenerowych. Teatr, a zwłaszcza teatr na powietrzu, od wieków pojawiał się w określonym sąsiedztwie. Mimo oczywistych zmian, jakim uległy niemal wszystkie […]
Dotyk prezentowany jako zmysł pojawia się w poezji Tadeusza Różewicza niemal od samego jej początku, ale nie jest to temat stały i mocno eksponowany. Wprost przeciwnie. Tadeusz Drewnowski podkreśla ogólnie fizjologiczność jego powojennych utworów (Drewnowski 1990: 75). Interesuje mnie jednak dostrzegalna, chociaż bardzo wolna, przemiana jego ujęć. W utworach publikowanych […]
Podział na wersy jest jednym z elementów odróżniających wiersz do prozy. Wiersz nakłada na wypowiedź dodatkową delimitację, która jednak nie zawsze jest w jednakowym stopniu dostrzegana przez czytelnika, gdyż odrębność percepcyjna wersu nie musi być prostym powtórzeniem jego odrębności w strukturze formalno-tekstowej. Sposób użycia środków wersyfikacyjnych może stwarzać warunki do […]
Piękno – także fizyczne piękno człowieka – jest niewątpliwie kategorią odczuwaną indywidualnie. Możemy jednak odnaleźć w języku wykładniki potocznej (utrwalonej jako pewien stereotyp) kategoryzacji estetycznej, odnoszonej do ludzkich cech fizycznych. W językowej konwencji odnajdujemy np. pewną grupę wyrażeń, oceniających wygląd rąk: ręce piękne, zadbane, subtelne; białe, alabastrowe, delikatne, wypielęgnowane dłonie […]